Global trading system sap

Dostosowanie strukturalne Główna przyczyna ubóstwa Autor i informacje o stronie Dług jest skutecznym narzędziem. Zapewnia dostęp do surowców i infrastruktury innych ludzi na najtańszych możliwych warunkach. Dziesiątki krajów muszą konkurować o kurczące się rynki eksportowe i mogą eksportować tylko ograniczoną gamę produktów ze względu na protekcjonizm z północy i brak gotówki do inwestowania w dywersyfikację. Wynika z niego nasycenie rynku, redukując dochody eksporterów do absolutnego minimum, podczas gdy Północ ma ogromne oszczędności. MFW nie wydaje się rozumieć, że inwestowanie w zdrową, dobrze odżywioną, piśmienną populację jest najbardziej inteligentnym wyborem ekonomicznym, jaki może obrać dany kraj. Susan George, Los gorszy od długu (Nowy Jork: Grove Weidenfeld, 1990), s. 143, 187, 235 Wiele krajów rozwijających się ma dług i ubóstwo częściowo ze względu na politykę międzynarodowych instytucji, takich jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) ) i Banku Światowego. Ich programy są od wielu lat mocno krytykowane za skutki ubóstwa. Ponadto, dla krajów rozwijających się lub krajów trzeciego świata, wzrosła zależność od bogatszych narodów. Dzieje się tak pomimo faktu, że MFW i Banki Światowe twierdzą, że zmniejszą ubóstwo. Idąc za ideologią znaną jako neoliberalizm i kierując się tymi i innymi instytucjami znanymi jako Konsensus waszyngtoński (z siedzibą w Waszyngtonie), narzucono politykę dostosowania strukturalnego (SAP) w celu zapewnienia spłaty zadłużenia i restrukturyzacji gospodarczej. Ale sposób, w jaki to się stało, wymagał od biednych krajów, aby zmniejszyły wydatki na takie kwestie jak zdrowie, edukacja i rozwój, a spłata zadłużenia i inne polityki gospodarcze stały się priorytetem. W efekcie MFW i Bank Światowy zażądały, aby biedne narody obniżyły standard życia swoich obywateli. Ta strona internetowa zawiera następujące podrozdziały: Spiralny wyścig na dno Jak to szczegółowo opisano poniżej, MFW i Bank Światowy zapewniają pomoc finansową krajom, które jej szukają, ale stosują neoliberalną ideologię ekonomiczną lub program jako warunek wstępny otrzymania pieniędzy. Na przykład: zalecają cięcia, liberalizację gospodarki i otwarte rynki ekstrakcji zasobów w ramach ich dostosowania strukturalnego. Rola państwa jest zminimalizowana. Prywatyzacja jest wspierana, a także zmniejszona ochrona krajowego przemysłu. Inne polityki dostosowawcze obejmują również dewaluację waluty, wzrost stóp procentowych, elastyczność rynku pracy oraz eliminację dotacji, takich jak dotacje do żywności. Aby być atrakcyjnym dla zagranicznych inwestorów, różne regulacje i standardy są zredukowane lub usunięte. Wpływ tych warunków wstępnych na biedniejsze kraje może być katastrofalny. Czynniki takie jak następujące prowadzą do dalszej nędzy dla krajów rozwijających się i utrzymują je zależnie od krajów rozwiniętych: biedne kraje muszą eksportować więcej, aby zebrać wystarczającą ilość pieniędzy, aby spłacić swoje długi w odpowiednim czasie. Ponieważ tak wiele narodów jest pytanych lub zmuszonych do wejścia na rynek globalny, zanim są stabilne gospodarczo i społecznie i gotowe, aby skoncentrować się na podobnych uprawach pieniężnych i towarach jak inne, sytuacja przypomina wojnę cenową na dużą skalę. Wtedy zasoby z biedniejszych regionów stają się jeszcze tańsze. co faworyzuje konsumentów na Zachodzie. Rządy muszą następnie zwiększyć eksport, aby utrzymać stabilne waluty (które mogą również nie być zrównoważone) i zarabiać na wymianie walut, dzięki której można spłacić długi. Rządy muszą zatem: wydawać mniejszą konsumpcję, usuwać lub zmniejszać przepisy finansowe i tak dalej. Z biegiem czasu: wartość pracy zmniejsza przepływy kapitału stają się bardziej zmienne, zaczyna się spiralny wyścig do dna, który generuje niepokoje społeczne. co z kolei prowadzi do zamieszek i protestów MFW na całym świecie. Narody te są następnie zmuszone do ustalenia swoich walut do dolara. Jednak utrzymanie stabilnego kursu walutowego jest kosztowne ze względu na takie środki, jak wzrost stóp procentowych. Inwestorzy najwyraźniej niepokoją się o swoje aktywa i interesy mogą wtedy bardzo łatwo się wycofać, jeśli sprawy staną się trudne. W najgorszych przypadkach ucieczka kapitału może doprowadzić do załamania gospodarczego. tak jak widzieliśmy w azjatyckich kryzysach finansowych z 19979899 r. lub w Meksyku, Brazylii i wielu innych miejscach. W czasie kryzysu i po nim główny nurt mediów i ekonomistów wolnego handlu obwinia winę na wschodzące rynki i ich rządy restrykcyjne lub nieskuteczne polityki, kapitalizm kolesiów itd., Co jest okrutną ironią. Kiedy dawcy MFW utrzymują kursy wymiany na swoją korzyść. często oznacza to, że biedne narody pozostają ubogie lub jeszcze biedniejsze. Nawet globalny kryzys finansowy z 1997 r. 1998 r. Można częściowo obwiniać za dostosowanie strukturalne i wczesną, nadmiernie agresywną deregulację dla gospodarek wschodzących. Miliony dzieci umierają każdego roku. Konkurencja między firmami zaangażowanymi w produkcję w krajach rozwijających się jest często bezwzględna. Widzimy, co Korten określił jako rasę na dno. Z każdym dniem coraz trudniej jest zdobyć kontrakty u jednego z wielkich detalistów bez zatrudniania dzieci, oszukiwać pracowników za nadgodziny, narzucać bezlitosne kwoty i wykonywać niebezpieczne praktyki. John Madeley, Big Business Poor Peats Wpływ międzynarodowych korporacji na Worlds Poor (Zed Books, 1999) str. 103 Jest to jeden ze szkieletów dzisiejszego tzw. Wolnego handlu. W tej formie niektórzy postrzegają go jako niesprawiedliwego i jednokierunkowego lub eksjonalistę. Służy także utrzymaniu nierównego wolnego handlu, jak wskazał J. W. Kowal. W rezultacie polityki takie jak dostosowania strukturalne, jak opisał Smith, przyczyniły się do największego w czasie pokoju transferu bogactwa z peryferii do imperialnego centrum w historii. do których moglibyśmy dodać, bez dużej uwagi mediów. Utrzymywanie zależności i ubóstwa Jedną z wielu rzeczy, które określają potężne kraje (za pośrednictwem MFW, Banku Światowego itp.), Jest to, że naród rozwijający się powinien otworzyć się, aby umożliwić większy import i eksport większej ilości towarów. Jednak to właśnie przyczynia się do ubóstwa i zależności. Jeśli społeczeństwo wydaje sto dolarów na wyprodukowanie produktu w jego granicach, pieniądze, które są wykorzystywane do opłacania materiałów, pracy i innych kosztów, przechodzą przez gospodarkę, tak jak wydaje je każdy odbiorca. Ze względu na ten efekt mnożnikowy produkcja o wartości 100 dolarów może dodać kilkaset dolarów do Produktu Krajowego Brutto (PNB) tego kraju. Jeżeli pieniądze są wydawane w innym kraju, obieg tych pieniędzy znajduje się w kraju wywozu. Z tego powodu uprzemysłowiony kraj eksportujący produkty eksportujące produkty jest bogaty, a nierozwinięty kraj importujący produkty eksportujący produkty jest ubogi. Nacisk dodany Kraje rozwinięte bogacą się, sprzedając kapitałochłonne (a więc tanie) produkty za wysoką cenę i kupując pracochłonne (a więc drogie) produkty za niską cenę. Ta nierównowaga handlowa pogłębia przepaść między bogatymi a biednymi. Bogaci sprzedają produkty do konsumpcji, a nie narzędzia do produkcji. Utrzymuje to monopolizację narzędzi produkcji i zapewnia stały rynek dla produktu. Taka kontrola narzędzi produkcji jest strategią procesu merkantylistycznego. Kontrola ta często wymaga siły militarnej. J. W. Smith, The Worlds Wasted Wealth 2, (Institute for Economic Democracy 1994), s. 127, 139. Jak widać powyżej, jednym z efektów dostosowania strukturalnego jest to, że kraje rozwijające się muszą zwiększyć swój eksport. Zazwyczaj eksportowane są towary i surowce. Ale, jak zauważył Smith, biedne kraje tracą, gdy eksportują towary (które są tańsze niż produkty gotowe) są odrzucane lub skutecznie blokowane przed kapitałem przemysłowym i realnym transferem technologii oraz importują gotowe produkty (które są droższe z uwagi na dodatkową pracę do wytwarzać produkt z tych surowców i innych zasobów). Prowadzi to do mniejszego obiegu pieniędzy w ich własnej gospodarce i mniejszego efektu mnożnikowego. To nie jest nowe. Historycznie było to częściową przyczyną uzależnionych gospodarek i biednych narodów. Była to także rola egzekwowana wobec byłych krajów pod władzą imperialną lub kolonialną. Te same kraje trzeciego świata znajdują się w podobnej sytuacji. Można to również opisać jako nierówny handel: na pierwszy rzut oka może się wydawać, że wzrost w zakresie rozwoju eksportu towarów, takich jak kawa, bawełna, cukier i tarcica, byłby korzystny dla kraju wywozu, ponieważ przynosi dochody. W rzeczywistości jest to rodzaj eksploatacji zwanej nierówną wymianą. Kraj, który eksportuje surowce lub nieprzetworzone surowce, może zyskać walutę na ich sprzedaż, ale traci je, jeśli importuje przetworzone towary. Powodem jest to, że przetworzone towary, które wymagają dodatkowej pracy, są droższe. Zatem kraj, który eksportuje drewno, ale nie ma możliwości jego przetworzenia, musi następnie ponownie przywieźć go w postaci gotowych produktów z tarcicy, po koszcie przekraczającym cenę, jaką otrzymał za surowiec. Kraj przetwarzający materiały otrzymuje dodatkowe dochody wnoszone przez pracowników. (Podkreślenie jest oryginalne) Richard Robbins, Globalne problemy i kultura kapitalizmu (Allyn i Bacon, 1999), s. 95 Eksportowanie towarów i surowców postrzegane jest jako korzystne, aby pomóc zarobić walutę, za pomocą której spłacić długi i utrzymać stabilne waluty. Jednak częściowo z powodu wspomnianego wcześniej scenariusza wojny cenowej spadły również ceny towarów. Ponadto poleganie na zaledwie kilku towarach sprawia, że ​​kraje są jeszcze bardziej wrażliwe na warunki panujące na globalnym rynku i inne wpływy polityczne i gospodarcze. Jak donosi serwis Gemini News Service, rozmawiając z Bankiem Światowym: Ponad 50 krajów rozwijających się zależy od trzech lub mniej towarów za ponad połowę swoich dochodów z eksportu. Dwadzieścia krajów jest zależnych od towarów za ponad 90 procent swoich całkowitych dochodów z wymiany walut, mówi Bank Światowy. Ken Laidlaw, Market Cure Proponowane dla Trzeciego Świata Battered Farmers. Gemini News Service, 4 grudnia 2001 r. (Link jest do wersji reposted na tej stronie) Prawie cztery lata po tym, jak napisano powyżej, Oxfam ujawnia, że ​​rzeczy nie zmieniły się na lepsze: ponad 50 procent dochodów z eksportu Africas pochodzi z jednego towaru liczne kraje uzależnione są od dwóch towarów za ogromną większość swoich dochodów z eksportu, a wiele innych krajów w Afryce jest silnie uzależnionych od bardzo niewielu towarów. Ponadto, jak wyjaśnia Celine Tan z Trzeciego Świata Sieci: Spadające ceny towarów oznaczają, że duży wzrost wielkości eksportu przez producentów towarów nie przełożył się na większe wpływy z eksportu, co doprowadziło do poważnych spadków w handlu w wielu krajach produkujących surowce. Kiedy siła nabywcza eksportu kraju spada, kraj nie jest w stanie nabyć importowanych towarów i usług niezbędnych do jego utrzymania, a także generować dochody na realizację programów zrównoważonego rozwoju. Zdecydowana większość krajów rozwijających się jest uzależniona od towarów jako głównego źródła dochodów. Pierwotne towary stanowią około połowę przychodów eksportowych krajów rozwijających się, a wiele krajów rozwijających się nadal opiera się głównie na jednym lub dwóch podstawowych towarach za większość swoich dochodów z eksportu. Tan podkreśla również w powyższym artykule, że spadek cen surowców doprowadził również do narastania niezrównoważonego zadłużenia. Brak większych wpływów z eksportu ma efekt domina, jak opisano powyżej. Ironią losu jest to, że MFW i Bank Światowy zaleciły dostosowania strukturalne z powodu obaw związanych z spłatą długów. Ponieważ redukcja zadłużenia i wymiana handlowa stały się głównymi tematami dyskusji podczas szczytu G8 w 2005 r. Yaya Orou-Guidou, ekonomista z Beninu (małego afrykańskiego kraju), również zauważył, że eksport surowców i produktów rolnych nie pomoże w walce z ubóstwem. Surowce muszą być przetwarzane w tym samym ubogim kraju, aby pomóc w uzyskaniu efektu mnożnikowego: Orou-Guidou wierzy, że Benin będzie musiał rozpocząć przetwarzanie surowców, które produkuje, jeśli ma uciec przed pułapką ubóstwa. Główny materiał przechowywany w Afryce do przetworzenia w naszych fabrykach to jedno, na co Western Factory nie zarabia, zauważa. Jeśli jednak zadowalamy się sprzedażą naszych produktów rolnych lub wydobywczych w stanie surowym, zawsze będą one żywić zachodnich fabryk, które zapewniają miejsca pracy dla (Wests) własnych ludzi. Obawa dotyczy również większych gospodarek. Globalny kryzys finansowy, który rozpoczął się w 2008 r., Spowodował, że eksport brazila do USA spadł o około 42, podczas gdy Chiny zwiększyły się o 23. Jednak prawie 75 z wywozu brazila do USA było produktami przemysłowymi, podczas gdy przeciwnie około 25 było dla Chin. Wiceprezes Brazylijskiego Stowarzyszenia Handlu Zagranicznego wyjaśnił, dlaczego dotyczy to IPS: importując towary, importer decyduje o ilości i cenach, kontrolując ilość i ceny, tworząc niestabilny rynek, w przeciwieństwie do sytuacji z wytworzonymi towarami. Towary generują również niskoprocentowe miejsca pracy, podczas gdy wytwórnia zatrudnia wykwalifikowany personel, który zapewnia wyższe wynagrodzenia, tworzy efekt mnożnikowy dla zatrudnienia, ponieważ łańcuch produkcji jest dłuższy i rozszerza rynek krajowy. Obawy te nie są nowe. Ekonomista polityczny Adam Smith przedstawił także pewne spostrzeżenia w swoim klasycznym filmie "The Wealth of Nations" z 1776 roku. który jest uważany za Biblię kapitalizmu. Był bardzo krytyczny wobec merkantylistycznych praktyk bogatych narodów, podczas gdy dostrzegał wartość lokalnego przemysłu i wpływ importowanych produktów na lokalne branże: chociaż zachęcanie do eksportu i zniechęcanie do importu to dwa wielkie silniki, dzięki którym system handlowy proponuje wzbogacenie każdego kraju, jednak w odniesieniu do niektórych konkretnych towarów wydaje się, że postępuje zgodnie z przeciwstawnym planem: zniechęcać do wywozu i zachęcać do importu. Jego ostatecznym celem jest jednak zawsze to samo, aby wzbogacić kraj o korzystną równowagę w handlu. Odradza eksport materiałów do produkcji i instrumentów handlowych, aby dać naszym robotnikom przewagę i umożliwić im zaniżanie sprzedaży innych narodów na wszystkich rynkach zagranicznych i poprzez krępowanie w ten sposób eksport kilku towarów bez wielkich cen, proponuje wywołanie dużo większego i bardziej wartościowego eksportu innych. Zachęca do importu materiałów do produkcji, aby nasz własny lud mógł pozwolić sobie na tańszą produkcję, a tym samym zapobiec większemu i bardziej wartościowemu importowi produkowanych towarów. (Emphasis Added) Adam Smith, Wealth of Nations, Book IV, Chapter VIII, (Everymans Library, Sixth Printing, 1991), s.577 Czytając powyższe, możemy powiedzieć, że polityki dostosowania strukturalnego są również merkantylistyczne. Ciągle mówi się nam, że żyjemy w świecie globalnego kapitalizmu, a jednak widzimy, że podczas gdy wolne rynki są głoszone (w imieniu Adama Smitha), merkantylizm jest nadal praktykowany. Oczywiście, jest to również nieco bardziej skomplikowane. Mamy na przykład produkty eksportowane z biedniejszych krajów (choć niektóre z nich borykają się z wysokimi barierami w bogatych krajach). Jednak eksportowanie, a nie tylko tworzenie i rozwój lokalnego przemysłu i gospodarki, oznacza, że ​​kraj rozwijający się traci na dłuższą metę (słabo się rozwija), ponieważ istnieje niewielki efekt mnożnikowy pieniędzy krążących w kraju, jak wspomniano powyżej. Co więcej, z powodu płacenia pracy mniej niż godziwe wynagrodzenie w krajach biedniejszych, bogactwo jest nadal gromadzone i skupione w bogatszych narodach. The Luckiest Nut In The World to 8-minutowy film (przepraszam, nie ma transkryptu, o ile wiem), wyprodukowany przez Emily James. Jest to animacja rysunkowa wyjaśniająca skutki pożyczek, dostosowania strukturalnego i spieniężenia oraz ich wpływ na uboższe kraje. Śledzi to, w jaki sposób Senegal był zachęcany do uprawy orzechów na eksport. Podsumowując, Jako biedny naród bez wielu zasobów, zaciągnął kredyty, aby pomóc w rozwoju branży. Inne narody widziały, że wszystko idzie dobrze, więc poszli w jego ślady. Cena orzechów zaczęła spadać, a Senegal miał problemy z spłatą długów. Wprowadzono politykę dostosowań strukturalnych, ograniczając wydatki i zmniejszając zaangażowanie rządu w branży orzechów i gdzie indziej. Jednak sytuacja się pogorszyła. W tym samym czasie kraje bogate, takie jak USA, subsydiowały własne fabryki orzechów (i innych), co pozwoliło im zdobyć udział w rynku na całym świecie. Bogate kraje dysponują narzędziami, takimi jak taryfy handlowe i groźba sankcji, które mogą im pomóc, aby w razie potrzeby pomóc ich gałęziom przemysłu. Najszczęśliwszy orzech na świecie Ponieważ jesteśmy w sytuacji, w której bogaci promują system wolnego handlu, którego wszyscy inni muszą przestrzegać, podczas gdy merkantylizm jest często praktykowany dla nich samych. Wolny handel jest promowany przez bogatych i wpływowych jako środek dla wszystkich narodów, aby osiągnąć dobrobyt i rozwój. Bogactwo zgromadzone przez bogatsze kraje w przeszłości przypisuje się tej polityce, aby wzmocnić tę ideę. To, że tak ogromne bogactwo zostało skumulowane nie tyle z wolnego handlu, ile z gwałtownego i stuletniego merkantylizmu lub kapitalizmu monopolistycznego, jest ignorowane. Takie systemy są dziś praktykowane ponownie i mimo że są uważane za wolny styl w stylu Adama-Smitha, są one samymi systemami, które sam Adam Smith krytykował i atakował. W 1991 r. Larry Summers, ówczesny główny ekonomista Banku Światowego (i sekretarz skarbu USA w administracji Clintona, do czasu objęcia władzy przez George'a Busha i partię republikańską), był silnym zwolennikiem polityki dostosowania strukturalnego. Napisał w wewnętrznej notatce: Tylko między tobą a mną, gdyby Bank Światowy nie zachęcał do większej migracji brudnych gałęzi przemysłu do krajów najsłabiej rozwiniętych Logika ekonomiczna stojąca za składowaniem odpadów toksycznych w kraju o najniższych płacach jest nieskazitelna, a my Powinniśmy stawić czoła, że ​​słabo zaludnione kraje w Afryce są znacznie mniej zanieczyszczone, ich jakość powietrza jest prawdopodobnie znacznie nieefektywnie niska w porównaniu z Los Angeles czy Meksykiem. Obawa o agenta, który powoduje jedną na milion zmianę w szansach na raka prostaty oczywiście będzie dużo wyższy w kraju, w którym ludzie przeżyją, aby nabawić się raka prostaty, niż w kraju, w którym śmiertelność poniżej piątego roku życia wynosi 200 na tysiąc. Lawrence Summers, Niech zjedzą zanieczyszczenia, The Economist, 8 lutego 1992. Cytat z Vandana Shiva, Stolen Harvest, (South End Press, 2000) s. 65 Zobacz także Richard Robbins, Globalne problemy i kultura kapitalizmu (Allyn i Bacon , 1999), s. 233-236, w celu szczegółowego przyjrzenia się temu. Gdy patrzy się w tym świetle, ubóstwo jest czymś więcej niż tylko kwestiami ekonomicznymi, jest także ideologicznym konstruktem. Zarabiaj więcej, jedz mniej Pół świata z dala od Zambii w Waszyngtonie, architekci tej katastrofy żyją w komforcie i odosobnieniu, wydając więcej na jeden posiłek niż żona Masauso Phiris w ciągu roku sprzedaje bułeczki w ich dzielnicie nędzy. Chociaż większość pracowników Banku Światowego pracuje w swojej siedzibie w Waszyngtonie, ci pechowcy, którzy zostali wysłani na Trzeci Świat, otrzymują wystarczające odszkodowanie za swoje nieszczęścia. Obejmuje to dotowane mieszkania (wraz z bezpłatnymi meblami), przedłużoną dotację na środki w wysokości 25 000 i premię za mobilność, aby pokryć koszty edukacji dzieci. Wynagrodzenia są wolne od podatku i wynosiły średnio 86,000 w 1995 r., Według raportu Głównego Biura Rachunkowego dla Kongresu. Brak dostosowania strukturalnego dla tej uprzywilejowanej koterii bankowców i analityków politycznych. Tymczasem w Afryce ukryte ludobójstwo powoduje marnowanie kontynentu. To nie jest odpowiednie dla banku, który zarządza całym światem, mówi Fred Mmembe, redaktor "Zambia Post". Nie reprezentują nikogo innego niż kraje, które je kontrolują. W praktyce oznacza to, że Stany Zjednoczone prowadzą nasze kraje. Kontynuuje: Spójrz na każdy afrykański kraj dzisiaj, a przekonasz się, że liczby się wahają. Standardy edukacyjne spadają, standardy zdrowotne spadają, a infrastruktura dosłownie zrywa. Mark Lynas, List z Zambii. Naród, 14 lutego 2000 r. W niektórych krajach więcej przeznacza się na obsługę długu niż na edukację. Na przykład nawet w byłych krajach komunistycznych, które próbują poddać się szybkiej reformie gospodarczej. edukacja ma tylne miejsce. W rzeczywistości organizacja Oxfam zajmująca się rozwojem i pomocą humanitarną w Wielkiej Brytanii posuwa się tak daleko, że mówi, że polityka MFW odmawia dzieciom edukacji. Od zakończenia zimnej wojny nawet jeszcze bardziej zamożne kraje odnotowały wycofanie się rządu z niektórych funkcji w stylu podobnym do dostosowania strukturalnego. John McMurtry uchwycił to dobrze, ponieważ jest bardzo krytyczny w odniesieniu do wpływu takich dostosowań na wymagania życiowe: takie systematyczne przekraczanie wymogów życiowych jest obecnie wyraźnie widoczne w najbardziej nierozwiniętych do najbardziej zaawansowanych społeczeństwach świata. W przypadku Kanady ponownie wskaźnik umieralności niemowląt, stanowiący kwintesencję wskaźnika zdrowia społecznego, wzrósł o 43 procent w danych statystycznych Kanady z 1995 r., Po raz pierwszy odnotowano wzrost w okresie ponad trzydziestu jeden lat, podczas gdy ubóstwo dzieci wzrosło o 46 procent od 1989 roku. W Afryce około 500 000 dzieci zmarło z powodu narzuconej restrukturyzacji gospodarki krajów, aby zapewnić większy przepływ pieniędzy do banków zewnętrznych, podczas gdy wydatki na opiekę zdrowotną spadły o 50 procent, a edukacji o 25 procent, ponieważ rozpoczęły się programy dostosowań strukturalnych. John McMurtry, Nierówne wolności Globalny rynek jako system etyczny, (Kumarian Press, 1998), s. 305. A ponieważ kryzys AIDS pogłębia się w Afryce, środki, które zmniejszają budżety zdrowotne w już ubogich krajach, przyczyniają się do problemów. (Więcej informacji na ten temat znajduje się w dziale poświęconym AIDS w Afryce). Czym jest recepta Banku Światowego MFW Jak streszcza ekonomista Robin Hanhel: MFW przepisał ten sam lek dla niepokojących gospodarek krajów trzeciego świata przez ponad dwie dekady: Monetary austerity. Zwiększenie podaży pieniądza w celu podwyższenia wewnętrznych stóp procentowych do wysokości koniecznej do ustabilizowania wartości lokalnej waluty. Fiskalne oszczędności. Zwiększyć ściągalność podatków i radykalnie zmniejszyć wydatki rządowe. Prywatyzacja. Sprze - daż publicznych przedsiębiorstw do sektora prywatnego. Liberalizacja finansowa. Usuń ograniczenia napływu i odpływu kapitału międzynarodowego, a także ograniczenia dotyczące tego, co zagraniczne firmy i banki mogą kupować, posiadać i eksploatować. Dopiero wtedy, gdy rządy podpisują to porozumienie w sprawie dostosowania strukturalnego, MFW zgadza się: Pożyczać wystarczająco, aby zapobiec zaległościom z tytułu międzynarodowych pożyczek, które wkrótce nadejdą, aw przeciwnym razie byłyby niemożliwe do spłaty. Zorganizuj restrukturyzację zadłużenia krajów wśród prywatnych międzynarodowych pożyczkodawców, która obejmuje zastaw nowych pożyczek. Robin Hanhel, Reguły paniki. (South End Press, 1999) str. 52.Joseph Stiglitz jest jednym z najczęściej cytowanych ekonomistów na świecie. były zdobywca nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii i profesor na Uniwersytecie Columbia. Był także byłym głównym ekonomistą w Banku Światowym, który zrezygnował pod naciskiem krytyki ze strony MFW i Banku Światowego. Był także członkiem ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintonsa i przewodniczącego Rady Doradców Gospodarczych USA. Na uwagę zasługują jego spostrzeżenia i krytyka. Zauważa, że: MFW lubi prowadzić działalność bez obcych, zadając zbyt wiele pytań. Teoretycznie fundusz wspiera instytucje demokratyczne w narodach, którym pomaga. W praktyce podważa proces demokratyczny, nakładając politykę. Oficjalnie, oczywiście, MFW nie narzuca niczego. Negocjuje warunki otrzymania pomocy. Jednak wszystkie uprawnienia w negocjacjach dotyczą jednego z MFW, a fundusz rzadko zapewnia wystarczająco dużo czasu na szerokie konsultacje z parlamentami lub społeczeństwem obywatelskim. Czasami MFW całkowicie rezygnuje z pozoru otwartości i negocjuje tajne przymierza. W kwietniu 2001 r. Greg Palast przeprowadził wywiad z Joseph Stiglitz, który został opublikowany w brytyjskiej gazecie Observer and Guardian. Bank Światowy mówi o strategiach pomocy dla każdego ubogiego narodu, stosując ostrożne dochodzenia w poszczególnych krajach. Jednak, jak informowaliśmy w artykule, według intendenta Stiglitza, dochodzenie Banku obejmuje niewiele więcej niż dokładną inspekcję hoteli pięciogwiazdkowych. Kończy się spotkaniem z żebrzącym ministrem finansów, któremu przekazano umowę restrukturyzacyjną przygotowaną wcześniej dla dobrowolnego podpisu. Stiglitz następnie mówi Palastowi, że po przeanalizowaniu każdej gospodarki, Bank Światowy przekazuje każdemu ministrowi ten sam czteroetapowy program (podkreślenie dodane), opisany w artykule w następujący sposób: Prywatyzacja. Stiglitz mówi Palastowi, że niektórzy politycy byli na tyle skorumpowani, aby dokonać wyprzedaży państwowej: Zamiast sprzeciwiać się wyprzedażom przemysłu państwowego, powiedział, że krajowi liderzy używający Banków Światowych domagają się uciszenia miejscowej krytyki, która szczęśliwie chłostała swoje firmy energetyczne i wodne. Widać było, że ich oczy rozszerzają się w perspektywie 10 prowizji wypłacanych szwajcarskim rachunkom bankowym za zwyczajne golenie o kilka miliardów od ceny sprzedaży narodowych aktywów. Według Palasta Stiglitz twierdzi, że rząd USA wiedział o tym, przynajmniej w jednym przypadku: rosyjska wyprzedaż z 1995 roku: Pogląd Stanów Zjednoczonych był taki, że chcieliśmy powtórnie wybrać Jelcyna. Nie obchodzi nas, czy jest to zły wybór. (Podkreślenie dodano) Liberalizacja rynku kapitałowego. Według Palasta, Stiglitz opisuje katastrofalne przepływy kapitału, które mogą zrujnować gospodarki jako przewidywalne, i mówi, że kiedy nastąpi odpływ kapitału, aby skłonić spekulantów do zwrotu narodowych funduszy kapitałowych, MFW żąda, aby te narody podniosły stopy procentowe do 30, 50 i 80. Ceny rynkowe. Palast pisze, że to właśnie w tym momencie MFW zaciąga wstrzymujące się państwo do tych trzech punktów, określanych jako fantazyjny termin podnoszenia cen żywności, wody i gazu kuchennego, który, kontynuuje Palast, prowadzi, jak można się spodziewać, do etapu trzeciego i Połowa: co Stiglitz nazywa, zamieszki MFW. Te zamieszki, które wyjaśnia artykuł, to pokojowe demonstracje rozproszone przez pociski, czołgi i teargassic, powodujące dalsze odpływy kapitału, sytuacja, która, jak zaznacza Palast, nie jest pozbawiona jasnej strony: zagraniczne korporacje mogą następnie pozbyć się pozostałych aktywów, takich jak koncesji lub portu wydobywczego, w cenach sprzedaży pożaru. Wolny handel . Ale wersja zdominowana przez zasady Światowej Organizacji Handlu i Banku Światowego, która według Palasta, Stiglitz porównuje do Wojen Opiumowych: To także dotyczyło otwierania rynków. powiedział. Palast pisze, że Podobnie jak w XIX wieku, Europejczycy i Amerykanie obecnie blokują sprzedaż w Azji, Ameryce Łacińskiej i Afryce, blokując nasze własne rynki przed rolnictwem Trzeciego Świata. (Zwróć uwagę, że nawet jeśli prezydent Bush będzie twierdził, że chcemy globalnych mechanizmów opartych na regułach, media często nie pytają o to, jakie są same reguły i czy są najbardziej odpowiednie). Palast podkreśla problemy Stiglitza z planami Banku Światowego, plany artykuł opisuje jako opracowany w tajemnicy i kierowany przez absolutystyczną ideologię. po pierwsze, nie są otwarci na dyskurs i sprzeciw, a po drugie, że nie działają. Palast pisze, że pod przewodnią ręką pomocy strukturalnej MFW dochody Africas spadły o 23. W 5-minutowym klipie wideo (dostępnym w transkrypcji), szanowany Martin Khor, dyrektor Trzeciego Świata, zauważa podobne obawy Stiglitza i dodaje, że bogate kraje są obłudne i agresywne, chroniąc własny przemysł, próbując wymusić otwarcie rynków biednych krajów Sprzedając sztucznie tańsze produkty w biednych krajach, podkopując lokalnych producentów Obiecując więcej pomocy przy realnym rozwoju gospodarczym cierpi: Martin Khor, wyjaśnienia dotyczące dostosowania strukturalnego. 15 lipca 2005, Big Picture TV Jako część szerszego procesu globalizacji, te polityki, twierdzi w innym klipie (2 minuty, transkrypcja), tworzą prostą kurtkę dla ubogich krajów pod względem przestrzeni politycznej do podejmowania własnych decyzji: Afryka Akcja, organizacja działająca na rzecz sprawiedliwości politycznej, gospodarczej i społecznej w Afryce, jest bardzo krytyczna wobec SAPS. zauważając, że podstawowym założeniem stojącym za dostosowaniem strukturalnym było to, że zwiększona rola rynku przyniosłaby korzyści zarówno biednym, jak i bogatym. W darwinowskim świecie rynków międzynarodowych najsilniejsi wygrywają. Zachęciłoby to innych do pójścia za ich przykładem. Rozwój gospodarki rynkowej z większą rolą dla sektora prywatnego został zatem uznany za klucz do stymulowania wzrostu gospodarczego. Skupiając się na Afryce, artykuł podkreśla, że ​​problem nie polegał na tym, że kraje afrykańskie nie potrzebowały reform naprawczych, ale czy rozwiązania SAP były odpowiednie. Kluczową kwestią związaną z tego rodzaju korektami jest jednak to, czy budują zdolność do odbudowy i czy promują długoterminowy rozwój. Dostosowania podyktowane przez Bank Światowy i MFW nie zaszły. W ten sposób zachęty ze strony MFW i Banku Światowego dla biednych krajów do otwarcia się na handel zagraniczny są zbyt agresywne, argumentując, że polityka ta pomoże stworzyć równe szanse z bogatymi krajami, prawie w przeciwieństwie do tego, co stało się w rzeczywistości w większości przypadków. Być może jednym z najpoważniejszych skutków jest to, że te zewnętrzne polityki pośrednio podważają demokrację i demokratyczną rozliczalność, nie tylko MFW i Banku Światowego (w końcu jeśli ich polityka zawodzi, przed kim są odpowiedzialne), ale także rządów ubogich same kraje, które widzą zmniejszenie ich zdolności do podejmowania ważnych decyzji dla swoich obywateli. W niektórych przypadkach bardziej skorumpowane rządy mogą zastosować dostosowanie strukturalne jako wymówkę, aby nie zaspokajać potrzeb wszystkich swoich obywateli. Oxfam International szacuje, że tylko na Filipinach, cięcia w medycynie prewencyjnej nałożone przez MFW spowodują 29 000 zgonów z powodu malarii i 90 000 zgonów z powodu nieleczonych przypadków gruźlicy. Trybunały badające zbrodnie przeciwko ludzkości odnotowują Jeremy Brecher, Panic Rules: Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o globalnej gospodarce, Robin Hahnel (South End Press, 1999). Ponieważ niektóre z biednych narodów nie są tak agresywne w prywatyzacji i innych uwarunkowaniach, jak chciałby MFW lub Bank Światowy, napotykają na ciągłe opóźnienia w spłacie zadłużenia. Ten model rozwoju, w którym Północ (lub kraje rozwinięte) narzucają swoje warunki na Południu (kraje rozwijające się), jest krytykowany przez wiele organizacji pozarządowych i inne grupy. Być może model wymaga korekty i podejścia pod różnymi kątami, jak sugeruje ten dokument Oxfam. True, in some cases corrupt governments have borrowed money from these institutions andor directly from various donor nations and ended up using that money to pursue conflicts, for arms deals, or to divert resources away from their people. However, in most cases that has been done knowingly, with the support of various rich nations due to their own national interests. especially during the Cold War. As Oxfam says. it would be wrong to hold civilians to ransom by placing stringent conditions on humanitarian relief because of the way their government spends its money. Furthermore, it has been argued that Structural Adjustments encourage corruption and undermine democracy. As Ann Pettifor and Jospeh Hanlon note, top-down conditionality has undermined democracy by making elected governments accountable to Washington-based institutions instead of to their own people. The potential for unaccountability and corruption therefore increases as well. As the article from Africa Action above also mentions, African countries require essential investments in health, education and infrastructure before they can compete internationally. The World Bank and IMF instead required countries to reduce state support and protection for social and economic sectors. They insisted on pushing weak African economies into markets where they were unable to compete with the might of the international private sector. These policies further undermined the economic development of African countries. What is also of note here is that African countries, before SAPs, were making some progress in things like health, though economic reform of some sort was needed. But SAPs have appeared to made the problem worse, as the following, quoted at length, summarizes: Health status is influenced by socioeconomic factors as well as by the state of health care delivery systems. The policies prescribed by the World Bank and IMF have increased poverty in African countries and mandated cutbacks in the health sector. Combined, this has caused a massive deterioration in the continents health status. The health care systems inherited by most African states after the colonial era were unevenly weighted toward privileged elites and urban centers. In the 1960s and 1970s, substantial progress was made in improving the reach of health care services in many African countries. Most African governments increased spending on the health sector during this period. They endeavored to extend primary health care and to emphasize the development of a public health system to redress the inequalities of the colonial era. The World Health Organization (WHO) emphasized the importance of primary healthcare at the historic Alma Ata Conference in 1978. The Declaration of Alma Ata focused on a community-based approach to health care and resolved that comprehensive health care was a basic right and a responsibility of government. These efforts undertaken by African governments after independence were quite successful. While the progress across the African continent was uneven, it was significant, not only because of its positive effects on the health of African populations. It also illustrated a commitment by African leaders to the principle of building and developing their health care systems. With the economic crisis of the 1980s, much of Africas economic and social progress over the previous two decades began to come undone. As African governments became clients of the World Bank and IMF, they forfeited control over their domestic spending priorities. The loan conditions of these institutions forced contraction in government spending on health and other social services. The relationship between poverty and ill-health is well established. The economic austerity policies attached to World Bank and IMF loans led to intensified poverty in many African countries in the 1980s and 1990s. This increased the vulnerability of African populations to the spread of diseases and to other health problems. The deepening poverty across the continent has created fertile ground for the spread of infectious diseases. Declining living conditions and reduced access to basic services have led to decreased health status. In Africa today, almost half of the population lacks access to safe water and adequate sanitation services. As immune systems have become weakened, the susceptibility of Africas people to infectious diseases has greatly increased. Even as government spending on health was cut back, the amounts being paid by African governments to foreign creditors continued to increase. By the 1990s, most African countries were spending more repaying foreign debts than on health or education for their people. Health care services in African countries disintegrated, while desperately needed resources were siphoned off by foreign creditors. It was estimated in 1997 that sub-Saharan African governments were transferring to Northern creditors four times what they were spending on the health of their people. In 1998, Senegal spent five times as much repaying foreign debts as on health. Across Africa, debt repayments compete directly with spending on Africas health care services. The erosion of Africas health care infrastructure has left many countries unable to cope with the impact of HIVAIDS and other diseases. Efforts to address the health crisis have been undermined by the lack of available resources and the breakdown in health care delivery systems. The privatization of basic health care has further impeded the response to the health crisis. The World Bank has recommended several forms of privatization in the health sector. Throughout Africa, the privatization of health care has reduced access to necessary services. The introduction of market principles into health care delivery has transformed health care from a public service to a private commodity. The outcome has been the denial of access to the poor, who cannot afford to pay for private care. For example user fees have actually succeeded in driving the poor away from health care while the promotion of insurance schemes as a means to defray the costs of private health care is inherently flawed in the African context. Less than 10 of Africas labor force is employed in the formal job sector. Beyond the issue of affordability, private health care is also inappropriate in responding to Africas particular health needs. When infectious diseases constitute the greatest challenge to health in Africa, public health services are essential. Private health care cannot make the necessary interventions at the community level. Private care is less effective at prevention, and is less able to cope with epidemic situations. Successfully responding to the spread of HIVAIDS and other diseases in Africa requires strong public health care services. The privatization of health care in Africa has created a two-tier system which reinforces economic and social inequalities. As health care has become an expensive privilege, the poor have been unable to pay for essential services. The result has been reduced access and increased rates of illness and mortality. Despite these devastating consequences, the World Bank and IMF have continued to push for the privatization of public health services. With the other ills, corruption too has soared, so challenges in improving things like health care are even greater. The article also comments on recent increases in funds to tackle HIVAIDS and other problems and concludes that because some underlying causes and issues are not addressed, these steps may not have much effective impact: The World Bank has also increased its funding for health, and for HIVAIDS programs in particular. While the shift in focus towards prioritizing social development and poverty eradication is welcome, fundamental problems remain. New lending for health and education can achieve little when the debt burden of most African countries is already unsustainable. Debt cancellation should be the first step in enabling African countries to tackle their social development challenges. Additional resources to support health and education programs should be conceived as public investment, not new loans. The new spin on the World Bank and IMF priorities fails to change the basic agenda and operations of these institutions. Indeed, it appears to be largely an exercise in public relations. The conditions attached to World Bank and IMF loans still reflect the same orientation prescribed over the past two decades. The recent moves towards promoting poverty reduction have actually permitted these institutions to increase the scope of their loan conditions to include social sector reforms and governance aspects. This allows an even greater intrusion into the domestic policies of African countries. It is highly inappropriate that external creditors should have such control over the priorities of African governments. And it is disingenuous for such creditors to proclaim concern with poverty reduction when they continue to drain desperately needed resources from the poorest countries. The free market fundamentalism of the World Bank and IMF has had a disastrous impact on Africas health. The all-out pursuit of market-led growth has undermined health and health care in African countries. It has forced governments to sacrifice social needs to meet macroeconomic goals. This approach to development is fundamentally flawed. The failure to prioritize public health denies its significance in promoting long-term economic growth. As the WHO Commission on Macroeconomics and Health recently concluded, health is more than an outcome of development, it is a crucial means to achieving development. Furthermore, there is the phenomena of brain drain whereby the poor countries educate some of their population to key jobs such as medical areas and other professions only to find that some rich countries try to attract them away. The prestigious journal, British Medical Journal (BMJ) sums this up in the title of an article: Developed world is robbing African countries of health staff (Rebecca Coombes, BMJ. Volume 230, p.923, April 23, 2005.) Some countries are left with just 500 doctors each with large areas without any health workers of any kind. A shocking one third of practicing doctors in UK are from overseas. for example, as the BBC reports. And yet, this is not just a problem Africa faces, but many other poor countries, such as various Asian countries, Central and Latin America, Eastern Europe, the Caribbean, etc. Other industries also suffer this issue. Yet, at the same time, it is understandable that individuals would want to escape the misery of poverty and corruption in their own country. A lot of the poverty and corruption results from these same structural adjustment programs, which then contributes to this brain drain, thus twisting the knife in the back, so to speak, as some of what little is allowed to be spent on health is now lost to the already rich, and the poor have to bear the burden. Also note that the illegal drug trade has increased in countries that are in debt (because of the hard cash that is earned), as Jubilee 2000 points out. Growing such illegal crops also diverts land away from meeting local and immediate needs, which also leads to more hunger. Debts chain reactions and related effects are enormous. (For more information on debt in general, see this web sites section on debt related issues .) These policies may be described as reforms. adjustments. restructuring or some other benign-sounding term, but the effects on the poor are the same nonetheless. Some even describe this as leading to economic apartheid . The U. S. uses its dominant role in the global economy and in the IFIs International Financial Institutions to impose SAPs on developing countries and open up their markets to competition from U. S. companies. SAPs are based on a narrow economic model that perpetuates poverty, inequality, and environmental degradation. The growing civil society critique of structural adjustment is forcing the IFIs and Washington to offer new mitigation measures regarding SAPs, including national debates on economic policy. Carol Welch, Structural Adjustment Programs amp Poverty Reduction Strategy. Foreign Policy in Focus, Vol 5, Number 14, April 2000In a more cynical or harsher description, structural adjustments and other trade related policies could also be seen as a weapon of mass destruction as Raj Patel hints, (commenting on the Doha WTO conference in November, 2001. Although this is a different context, the overall aspect remains the same): A fertilizer bomb that kills hundreds in Oklahoma. Fuel-laden civil jets that kill 4000 in New York. A sanctions policy that kills one and a half million in Iraq. A trade policy that immiserates continents. You can make a bomb out of anything. The ones on paper hurt the most. Indeed, consider the following: According to UNICEF, over 500,000 children under the age of five died each year in Africa and Latin America in the late 1980s as a direct result of the debt crisis and its management under the International Monetary Funds structural adjustment programs. These programs required the abolition of price supports on essential food-stuffs, steep reductions in spending on health, education, and other social services, and increases in taxes. The debt crisis has never been resolved for much of sub-Saharan Africa. Extrapolating from the UNICEF data, as many as 5,000,000 children and vulnerable adults may have lost their lives in this blighted continent as a result of the debt crunch . The Welfare State has Helped Todays Rich Countries to Develop The era of globalization can be contrasted with the development path pursued in prior decades, which was generally more inward-looking. Prior to 1980, many countries quite deliberately adopted policies that were designed to insulate their economies from the world market in order to give their domestic industries an opportunity to advance to the point where they could be competitive. The policy of development via import substitution, for example, was often associated with protective tariffs and subsidies for key industries. Performance requirements on foreign investment were also common. These measures often required foreign investors to employ native workers in skilled positions, and to purchase inputs from domestic producers, as ways of ensuring technology transfers. It was also common for developing countries to sharply restrict capital flows. This was done for a number of purposes: to increase the stability of currencies, to encourage both foreign corporations and citizens holding large amounts of domestic currency to invest within the country, and to use the allocation and price of foreign exchange as part of an industrial or development policy. Mark Weisbrot, Dean Baker, Egor Kraev and Judy Chen, The Scorecard on Globalization 1980-2000: Twenty Years of Diminished Progress. Center for Economic Policy and Research, July 11, 2001 As J. W. Smith notes, every rich nation today has developed because in the past their governments took major responsibility to promote economic growth. There was also a lot of protectionism and intervention in technology transfer. There was an attempt to provide some sort of equality, education, health, and other services to help enhance the nation. The industrialized nations have understood that some forms of protection allow capital to remain within the economy, and hence via a multiplier effect, help enhance the economy. Yet, as seen in the structural adjustment initiatives and other western-imposed policies, the developing nations are effectively being forced to cut back these very same provisions that have helped the developed countries to prosper in the past . The extent of the devastation caused has led many to ask if development is really the objective of the IMF, World Bank, and their ideological backers. Focusing on Africa as an example: The past two decades of World Bank and IMF structural adjustment in Africa have led to greater social and economic deprivation, and an increased dependence of African countries on external loans. The failure of structural adjustment has been so dramatic that some critics of the World Bank and IMF argue that the policies imposed on African countries were never intended to promote development. On the contrary, they claim that their intention was to keep these countries economically weak and dependent. The most industrialized countries in the world have actually developed under conditions opposite to those imposed by the World Bank and IMF on African governments. The U. S. and the countries of Western Europe accorded a central role to the state in economic activity, and practiced strong protectionism, with subsidies for domestic industries. Under World Bank and IMF programs, African countries have been forced to cut back or abandon the very provisions which helped rich countries to grow and prosper in the past. Even more significantly, the policies of the World Bank and IMF have impeded Africas development by undermining Africas health. Their free market perspective has failed to consider health an integral component of an economic growth and human development strategy. Instead, the policies of these institutions have caused a deterioration in health and in health care services across the African continent. While the phrase Welfare State often conjures up negative images, with regards to globalization, most European countries feel that protecting their people when developing helps society as well as the economy. It may be that for real free trade to be effective countries with similar strength economies can reduce such protective measures when trading with one another. However, for developing countries to try to compete in the global market place at the same level as the more established and industrialized nationsand before their own foundations and institutions are stable enoughis almost economic suicide. An example of this can be seen with the global economic crisis of 19979899 that affected Asia in particular. A UN report looking into this suggested that such nations should rely on domestic roots for growth, diversifying exports and deepening social safety nets. For more about this economic crisis and this UN report, go to this web sites section on debt and the economic crisis . The type of trade is important. As the UN report also suggested, diversification is important. Just as biodiversity is important to ensure resilience to whatever nature can throw at a given ecosystem, diverse economies can help countries weather economic storms. Matthew Lockwood is worth quoting in regards to Africa: What Africa needs is to shake off its dependence on primary commodity exports, a problem underlying not only its marginalization from world trade but also its chronic debt problems. Many countries rely today on as narrow a range of agricultural and mineral products as they did 30 years ago, and suffer the consequences of inexorably declining export earnings. Again, the campaigners remedyto improve market access for African exports to Europe and Americais wide of the mark. Matthew Lockwood, We must breed tigers in Africa. The Guardian, June 24, 2005 Asia too has seen development where policies counter to neoliberalism have been followed, as Lockwood also notes. To see more about the relationship of protectionism with free trade, check out this sites section on Free Trade. which also discusses protectionism and its pros and cons. Structural Adjustment in Rich Countries As the global financial crisis which started in the West around 2008 has taken hold, many rich nations themselves are facing economic problems. Perhaps surprisingly many have prescribed to themselves structural adjustment and austerity programs. Some have been pressured onto them by others. For example, in Europe, Germany is influential in requiring austerity measures if countries want bailouts from Germany or the European Union. For more about the austerity measures being put in, and how some of it seems ideologically based in fact of evidence that it is not working or even making the economy worse see this sites section on the global financial crisis . IMF and World Bank The IMF and World Banks policies are very different now from their original intent, as summarized here by the John F. Henning Center for International Labor Relations: The International Monetary Fund and the World Bank were conceived by 44 nations at the Bretton Woods Conference in 1944 with the goal of creating a stable framework for post-war global economy. The IMF was originally envisioned to promote steady growth and full employment by offering unconditional loans to economies in crisis and establishing mechanisms to stabilize exchange rates and facilitate currency exchange. Much of that vision, however, was never born out. Instead, pressured by US representatives, the IMF took to offering loans based on strict conditions, later to be known as structural adjustment or austerity measures, dictated largely by the most powerful member nations. Critics charge that these policies have decimated social safety nets and worsened lax labor and environmental standards in developing countries. The World Bank (The International Bank for Reconstruction and Development) was created to fund the rebuilding of infrastructure in nations ravaged by World War Two. Its vision too, however, soon changed. In the mid 1950s, the Bank turned its attention away from Europe to the Third World, and began funding massive industrial development projects in Latin American, Asia, and Africa. Many scholars and activists contend that the Banks aggressive dealings with developing nations, which were often ruled by dictatorial regimes, exacerbated the developing worlds growing debt crisis and devastated local ecologies and indigenous communities. Both IMF and World Bank policies remain a source of heated debate. John F. Henning Center for International Labor Relations. Institute for Industrial Relations, University of California, Berkeley Although their goals are slightly different, the IMF and World Bank policies complement each other: World Bank and IMF adjustment programs differ according to the role of each institution. In general, IMF loan conditions focus on monetary and fiscal issues. They emphasize programs to address inflation and balance of payments problems, often requiring specific levels of cutbacks in total government spending. The adjustment programs of the World Bank are wider in scope, with a more long-term development focus. They highlight market liberalization and public sector reforms, seen as promoting growth through expanding exports, particularly of cash crops. Despite these differences, World Bank and IMF adjustment programs reinforce each other. One way is called cross-conditionality. This means that a government generally must first be approved by the IMF, before qualifying for an adjustment loan from the World Bank. Their agendas also overlap in the financial sector in particular. Both work to impose fiscal austerity and to eliminate subsidies for workers, for example. The market-oriented perspective of both institutions makes their policy prescriptions complementary. But economics is often driven by politics. As a result of policies by the IMF, World Bank and various powerful nations, basic human rights have been severely undermined in many countries, as also noted sharply by Global Exchange: By insisting that national leaders place the interests of international financial investors above the needs of their own citizens, the IMF and the World Bank have short circuited the accountability at the heart of self-governance, thereby corrupting the democratic process. The subordination of social needs to the concerns of financial markets has, in turn, made it more difficult for national governments to ensure that their people receive food, health care, and educationbasic human rights as defined by the Universal Declaration of Human Rights. The Banks and the Funds erosion of basic human rights and their perversion of the democratic process have made the institutions a clear and present threat to the well being of hundreds of millions of people worldwide. For decades, the IMF and World Bank have been largely controlled by the developed nations such as the USA, Germany, UK, Japan etc. (The IMF web site has a breakdown of the quotas and voting powers .) The US, for example, controls 17 of the voting power at the IMF. Until November 2017, an 85 majority was required for a decision. so the US effectively had veto power at the IMF. In addition, the World Bank is 51 funded by the U. S. Treasury . The global financial crisis from 2008 onwards has resulted in some shifts in power, such that some leading developing countries have finally managed to break some of the control at the IMF and get more seats and votes. While some say that parts of Europe have resisted giving up some share which would be appropriate, the changes also mean the US no longer has veto power that it had for decades. Journalist John Pilger also provides a political aspect to this: Under a plan devised by President Reagans Secretary to the Treasury, James Baker, indebted countries were offered World Bank and IMF servicing loans in return for the structural adjustment of their economies. This meant that the economic direction of each country would be planned, monitored and controlled in Washington. Liberal containment was replaced by laissez-faire capitalism known as the free market . John Pilger, Hidden Agendas, (The New Press, 1998), p.63 The IMF and World Banks policies have indeed been heavily criticized for many years and are seen as unhelpful and sometimes, unaccountable. as they have led to an increased dependency by the developing countries upon the richer nations, as also mentioned at the top of this page. At the same time, the different cultures are not respected when it comes to prescribing structural adjustment principles, either. In Africa, the effects of policies such as SAPs have been felt sharply. As an example of how political interests affect these institutions, Africa Action describes the policies of the IMF and World Bank, but also hints at the influences behind them too: Over the past two decades, the World Bank and International Monetary Fund (IMF) have undermined Africas health through the policies they have imposed. The dependence of poor and highly indebted African countries on World Bank and IMF loans has given these institutions leverage to control economic policy-making in these countries. The policies mandated by the World Bank and IMF have forced African governments to orient their economies towards greater integration in international markets at the expense of social services and long-term development priorities. They have reduced the role of the state and cut back government expenditure. The World Bank and IMF were important instruments of Western powers during the Cold War in both economic and political terms. They performed a political function by subordinating development objectives to geostrategic interests. They also promoted an economic agenda that sought to preserve Western dominance in the global economy. Not surprisingly, the World Bank and IMF are directed by the governments of the worlds richest countries. Combined, the Group of 7 (U. S. Britain, Canada, France, Germany, Italy and Japan) hold more than 40 of the votes on the Boards of Directors of these institutions. The U. S. alone accounts for almost 20. (The U. S. holds 16.45 of the votes at the World Bank, and over 17 of the votes at the International Monetary Fund.) But it is not just health. Basic food security has also been undermined. An example in 2002 at least made it to mainstream media attention in UK. As Ann Petifor, head of debt campaign organization, Jubilee Research noted, the IMF forced the Malawi government to sell its surplus grain in favor of foreign exchange just before a famine struck. This was explicitly so that debts could be repaid. 7 million of the total 11 million population were severely short of food. But its sic worse than that, said Petifor. Because Malawi is indebted, her economic policies are effectively determined by her creditorsrepresented in Malawi by the IMF. Malawi spent more than the budget the foreign creditors set. As a result the IMF withheld 47 million in aid. Other western donors, acting on advice from IMF staff, also withheld aid, pending IMF approval of the national budget. (Emphasis added). To add to the humiliation of the Malawian government, the IMF has also suspended the debt service relief for which she was only recently deemed eligiblebecause she is off track. That is not the end of the story unfortunately. As Petifor also mentioned, under the economic program imposed by her creditors, Malawi removed all farming and food subsidies allowing the market to determine demand and supply for food. This reduced support for farmers, leading many to go hungry as prices increased. As she also noted, the rich countries, on the other hand, do not follow their own policies Europe and the US subsidize their agriculture with billions of dollars. But the US, for example, sees this situation as exploitable. Petifor again: US Secretary for Agriculture, Dan Glickman, illustrates well the US attitude to countries suffering famine and in need of food aid: Humanitarian and national self interest both can be served by well-designed foreign assistance programs. Food aid has not only met emergency food needs, but has also been a useful market development tool. (OXFAM report: Rigged Rules and Double Standards: Trade Globalization and the Fight Against Poverty by Kevin Watkins and Penny Fowler) It is not just the US that uses aid in this way. Most rich countries do this. And it isnt just food aid, but aid in general that is often used inappropriately. The Guardian reported (August 29, 2005) how 700,000 (about 400,000) of 3 million in British aid to Malawi was mis-spent on US firms hotel and meal bills. Even notebooks and pens were flown in from Washington rather than purchased locally. See this sites section on foreign aid for more details about the issue of foreign aid and its misuse. IMF and World Bank Reform Throughout the period of structural adjustment from the 80s, various people have called for more accountability and reform of these institutions, to no avail. Following the IMF and World Bank protests in Washington, D. C on April 16, 2000, and coinciding with the Meltzer Report criticizing the IMF and World Bank, there has been more talk about IMF reforms. At first thought the reforms sound like the protests and other movements efforts are paying off. However, as Oxfam noted, some of the reform suggestions may not be the way to go and may do even more harm than good. In their own words: While some of the reform proposals now being debated are sensible, the thrust of the reform agenda is a source of concern for the following reasons: It reflects a growing disenchantment with multilateralism It threatens to replace inappropriate IMF conditions with inappropriate conditions dictated by the G7 countries It fails to address the real policy issues at the heart of the IMFs failure as a poverty reduction agency It does not address the politicization of IMF loans, especially with regard to the US Treasurys influence It does not adequately consider the democratic deficit which prevents poor countries from having an effective voice in the IMF Reforming the IMF. Oxfam International Policy Paper, April 2000On the one hand it seems appropriate to demand an end to the IMF. However, such an abrupt course of action may itself lead to a gaping hole in international financial policies without an effective alternative. And that is another topic in itself Into 2008, and the global financial crisis has been so severe that rich countries have been affected. Calls for reform have therefore increased, even from within some of these institutions themselves. These calls have included more transparency and accountability as well as specifics such as creating a more stable financial system, and cracking down on tax havens. This time, however, developing countries are demanding more voice, and have more power that in past years to try and affect this. In April, the IMF conceded just 3 of rich country votes to the developing countries, but developing countries rightly want more. Historically democracy and power have not gone well together, and as journalist John Vandaele has found, The most powerful international institutions tend to have the worst democratic credentials: the power distribution among countries is more unequal, and the transparency, and hence democratic control, is worse. If change is to be effective, these fundamental issues will need resolving. Powerful countries may try to reshape things only in so far as they can get themselves out of trouble and if they can avoid it, they will try to limit how much power they concede to others. And perhaps a sad reality of geopolitics will be that any emerging nations that become truly influential and powerful in this area will one day try to do the same. For now, however, developing countries generally have a common agenda of more voice and will therefore champion common principles of better democracy and accountability. IMF and World Bank Admit Some of Their Policies Do Not Work Recently, we have heard members of the World Bank and IMF entertain the possibility that maybe their structural adjustment policies did have some negative effects. The report doesnt really look in detail at why the poor benefit less from adjustment. Instead it speculates that they may be ill-placed to take advantage of new opportunities created by structural adjustment reforms because, as the Bretton Woods Project insinuates, the report implies that the poor have neither the skills or financial resources to benefit from high-technology jobs and cheaper imports. Now, it may not have been the intent of the report to do so, but one cant help but notice how it almost seems as though while they may admit that structural adjustment didnt benefit the poor, it is almost as though the Bank tries to subtly absolve itself by subtly blaming the poor for not benefiting from this. When structural adjustments have required cut backs in health, education and so on, then what would one expect In March 2003, the IMF itself admitted in a paper that globalization may actually increase the risk of financial crisis in the developing world. Globalization has heightened these risks since cross-country financial linkages amplify the effects of various shocks and transmit them more quickly across national borders the IMF notes and adds that, The evidence presented in this paper suggests that financial integration should be approached cautiously, with good institutions and macroeconomic frameworks viewed as important. In addition, they admit that it is hard to provide a clear road-map on how this should be achieved, and instead it should be done on a case by case basis. This would sound like a move slightly away from a one size fits all style of prescription that the IMF has been long criticized for. As mentioned further above, and as many critics have said for a long time, opening up poorer countries in an aggressive manner can leave them vulnerable to large capital volatility and outflows. Reuters. reporting on the IMF report also noted that the IMF sounded more like its critics when making this admission. In theory there may indeed be merit to various arguments supporting global integration and cooperation. But politics, corruption, geopolitics, as well as numerous other factors need to be added to economic models, which could prove very difficult. As suggested in various parts of this site, because economics is sometimes separated from politics and other major issues, theory can indeed be far from reality. Sitglitz, the former World Bank chief economist, is worth quoting a bit more to give an insight into the power that the IMF has, and why accusations of it and its policies being colonial-like are perhaps not too far off: The IMF is not particularly interested in hearing the thoughts of its client countries on such topics as development strategy or financial austerity. All too often, the Funds approach to the developing countries has had the feel of a colonial ruler. A picture can be worth a thousand words, and a single picture snapped in 1998, shown throughout the world, has engraved itself in the minds of millions, particularly those in the former colonies. The IMFs managing director, Michel Camdessus (the head of the IMF is referred to as its Managing Director ), a short, neatly dressed former French Treasury bureaucrat, who once claimed to be a Socialist, is standing with a stern fact and crossed arms over the seated and humiliated president of Indonesia. The hapless president was being forced, in effect, to turn over economic sovereignty of his country to the IMF in return for the aid his country needed. In the end, ironically, much of the money went not to help Indonesia, but to bail out the colonial powers private sector creditors. (Officially, the ceremony was the signing of a letter of agreement, an agreement effectively dictated by the IMF, though it often still keeps up the pretense that the letter of intent comes from the countrys government) Defenders of Camdessus claim the photograph was unfair, that he did not realize that it was being taken and that it was viewed out of context. But that is the pointin day-to-day interactions, away from cameras and reporters, this is precisely the stance that the IMF bureaucrats take, from the leader of the organization on down. To those in the developing countries, the picture raised a very disturbing question: Had things really changed since the official ending of colonialism a half century ago When I saw the pictures, images of other signings of agreements came to mind. I wondered how similar this scene was to those marking the opening up of Japan with Admiral Perrys gunboat diplomacy or the end of the Opium Wars or the surrender of maharajas in India. Joseph Stiglitz, Globalization and its Discontents, (Penguin Books, 2002), pp. 4041 The above passage is from Stiglitzs book, Globalization and its Discontents. In it, he highlights many, many more issues, criticisms and aspects of IMFWashington Consensus ideological fanaticism that have hindered development, and in many cases, as he points out, worsened situations. It is surprising and also quite illuminating to get the insider image of the workings of some large institutions in this way. Into mid-2005, and though not as vocal as Stiglitz, others at the IMF are also questioning the institutions strict adherence to the free market doctrine. as Bretton Woods Project reveals. One of the authors of a paper from the IMF concedes the failure of IFI policies for the poorest countries saying that Much of sub-Saharan Africa has been under IMF and World Bank programmes during the last three decades, and while a modicum of macroeconomic stability has been achieved, progress has been spotty at best. Another working paper from the IMF suggests that trade liberalization has crippled some governments of poorer countries, and that prospects for further trade liberalization in poor countries may be troubling. PSRPs replace SAPs but still SAP the poor The IMF in 1999 replaced Structural Adjustments with Poverty Reduction Growth Facility (PRGP) and Policy Framework Papers with Poverty Reduction Strategy Papers (PSRP) as the new preconditions for loan and debt relief. However, the effect is still the same as the preceding disastrous structural adjustment policies, as the World Development Movement reported. Many civil society organizations are increasing their critique of the PSRPs. The PRSP process is simply delivering repackaged structural adjustment programmes (SAPs). It is not delivering poverty-focused development plans and it has failed to involve civil society and parliamentarians in economic policy discussions. As Jubilee Research (formerly Jubilee 2000, the debt relief campaign organization) adds: Joint World BankIMF papers (39) on the PRSP stress poverty reduction and that the paper must be country-driven with the broad participation of civil society. But the IMF in its own papers stresses that this is in addition to everything that was required in the past none of the old Washington consensus policies have been removed. In a paper for a meeting of African finance ministers, 18-19 January 2000, to explain the new PRGF, (40) the IMF stresses that it will demand of all countries a more rapid privatisation process and a faster pace of trade liberalization the conditions criticized by Joseph Stiglitz when he was chief economist of the World Bank. James Wolfensohn, president of the World Bank, commented that it is also clear to all of us that ownership is essential. Countries must be in the drivers seat. The theory is fine, but the practice distorts the meaning of these words. Countries are in the driving seat only as the chauffeur of the Washington Consensus limousine. And as Angela Woods and Matthew Lockwood comment, all too often ownership relates to persuading the public that reforms are necessary and good in order to minimize political opposition to them . The implication is that governments wishing to take an alternative economic approach must expect to forgo aid and debt relief. But Wood and Lockwood note that not only does the Bank define a good policy environment very narrowly, the consensus on what defines good policies is subject to change. What may have been regarded as a good policy yesterday may not be today. It is impossible to ignore the sweeping critique, by the second most important man in the World Bank Joseph Stiglitz, of policies still being imposed on poor countries as a condition of debt cancellation and aid. And it must be remembered that these are being imposed in the names of good governance. sound policies and poverty reduction . Stiglitz notes that had the US followed IMF policy it would have not achieved its remarkable expansion. Additionally, as this book reports (see pages 37-38 of the PDF online version), A senior World Bank official described the PRSP-PRGF as a compulsory programme, so that those with the money can tell those without the money what they need in order to get the money. It would be worth additionally noting the cruel irony that nations that are those with the money today have largely accumulated it through plunder via imperialism and colonialism upon those very nations who today are without the money. Prescribing how to get the money, in that context, is dubious indeed. For additional information and critique, you can see the following links as well: The Asian Development Bank Like the IMF and World Bank, the Asian Development Bank (ADB) has also fallen under much criticism for its policies, which also require structural adjustments for loans. Through its policies it encourages export-driven, capital and resource-intensive development, just like the other international financial institutions. The largest financing and influence of the bank comes from Japan and the United States. The escalating dependence of developing countries in the Asia region on debt-financed development has a number of negative consequences. These include: the neglect of domestic savings as a source of development finance cuts in government expenditure for basic social services and basic infrastructure in order to meet debt servicing requirements an escalation of export-oriented resource extraction to generate hard currency receipts for debt servicing a reorientation of agricultural production from meeting local needs to production for export in highly skewed regional and global markets increased dependence on imported, capital intensive technologies as a consequence of tied procurement and project design processes led by foreign consulting companies increased dependence on and influence of international financial institutions such as the ADB and the World Bank, particularly through the imposition of debt-induced structural adjustment programs and policy based lending. Also, as with the IMF and World bank, and mentioned in the above link, governments are using the rubric of poverty reduction to channel taxpayer funds to their private sector companies via the ADB. This is occurring with little or no pubic scrutiny although government representatives will, if necessary, appeal to commercial self-interest to justify continued contributions to the ADB and other multilateral development banks. As with the IMF for example, loans by the IMF are guaranteed by the creditor country. In essence then, tax payers from the lending countries will bail out the IMF and ADB if there are problems in their policies. (For more details, statistics etc. the above link is a good starting place.) The ADB has mentioned its desires to promote good governance. However, Aziz Choudry is highly critical in terms of whom this governance would actually be good for: It has nothing to do with democratization, humanitarianism or support for peoples rights. It is a euphemism for a limited state designed to service the market and undermine popular mandates. The term is explicitly linked to the kinds of structural adjustment measures promoted by the ADBmeasures for which there is little popular support and which are rapidly increasing economic inequalities. Structural adjustment policies have therefore had far-reaching consequences around the world. Yet, this is just one of the mechanisms whereby inequality and poverty has been structured into laws and institutions on a global scale. Where nextSystem Integrations: SAP. Integrated Fulfillment for SAP Our outsourced EDI Service integrates directly into your companys SAP application, creating a universal, reusable connection to your valued trading partners. Our solution enables suppliers using SAP to exchange sales orders, advance ship notices, invoices, warehouse shipments and other required documents with trading partners all over the globe. Also check out our pre-built solution for SAP Business One . Industry-leading functionality, seamless integration We have extensive expertise in SAP integration, and a deep understanding of iDoc segments and file formats. SPS Commerces enterprise cloud EDI service for SAP can be integrated to your SAP system via the SPS Commerce Universal Network certified iDoc, as a Retail Standard iDoc solution or as a custom solution based on your unique fulfillment requirements. One connection, endless opportunities SPS Integrated Fulfillment for SAP will take your business to the next level, allowing you to cut costs and increase efficiency. With our enterprise cloud EDI service, you can: Integrate to the SPS platform once and enable rapid onboarding of future trading partners without additional mapping. Use a standardized iDoc per transaction type to normalize data integration using native SAP tools without additional software. Take advantage of SPSs extensive SAP partner community to support your integration requirements. Ensure reliability with proven maps used by thousands of suppliers daily. Deploy new customers faster with a system already connected to more than 2,000 retailers, 3PLs, factors and manufacturers. Reduce initial and ongoing costs with cloud EDI solution. SPS Case Study: Callaway Callaway Golf Company is synonymous with high-performance golf equipment around the world. The company has accelerated its growth through several initiatives in recent years, including bringing several components of its apparel product line in-house. In 2009, Callaway sought a new EDI partner that would work collaboratively with them to support the increasing global demand for Callaways products. DOWNLOAD CASE STUDYFujitsu Technology and Service Vision Introducing the Fujitsu Technology and Service Vision Fujitsu Technology and Service Vision sets out our vision and provides insights to leaders of business and the public sector about how they can use Information and Communication Technology (ICT) to create innovation and build a different future. The theme of this year is Human Centric Innovation: Driving Digital Transformation. Human Centric Innovation is Fujitsus unique approach to creating business and social innovation by empowering people. We set out the business agenda to leverage digital transformation, and how our approach can help organizations achieve it. The Key to Digital Transformation Discover how you can drive innovation and digital transformation President Tanakas thoughts on digital and Fujitsus human centric approach How are digital technologies impacting business and society